Pieśń o chlebie. Sergiusz Jesienin

tłumaczenie z rosyjskiego na polski,
link do strony rosyjskiego oryginału:
http://feb-web.ru/feb/esenin/texts/es1/es1-151-.htm

Sergiusz Jesienin (1895 - 1925)

            Pieśń o chlebie

Oto ona, zła okrutność życia,
Gdzie cierpienie losy ludzkie gnie.
Rżnie sierp kłosy ciężkie należycie,
Niby się łabędzi gardła rżnie.

Nasze pole jest oddawna znane
Z tym sierpniowym dreszczem rannych prób.
Kopy słomy w snopy są związane.
Wszelki snop jest jakby żółty trup.

Więc na furach, jak na katafalkach,
Wiozą je do pogrzebalnych „gmin”.
Choćby diakon do kobyły warkał,
Czcił woźnica swój cmentarny czyn.

Potem je troskliwie już, bez złości,
Poprzez głowy ścielą pośród dział,
I cepami ich maleńkie kości
Wybijają z cienkich swoich ciał.

Lecz nikomu w głowę nie zaleci,
Iż stanowi ciało słoma też!...
Ludożerca-młyn zębami zmiecie
Te ich kości jakby dziki zwierz.

I z przemiału ciasto zakwaszając,
Wypiekają stosy jadła, snadź,
Żeby biały jad na sobie mając
W dzban żołądka jaja złości kłaść.

Tak z pobiciem żyta w nasze domy
Grubość żeńców z żółcią leci w ład,
Wszem jedzącym mięso żytnej słomy
Truje żarna jelit biały jad.

Więc przez cały kraj już gwiżdżą w jesień,
Oszust, złodziej i zabójca brnie...
Przeto że wciąż sierpem kłosy rżnie się,
Niby się łabędzi gardła rżnie.

1921 r.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

© Copyright: Валентин Валевский, 2011, Стихи.ру
Свидетельство о публикации №111102702020